ترجمه حکمت 260 نهج البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ، وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ، وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ، وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ.
[قال الرضي رحمه الله تعالى و قد مضى هذا الكلام فيما تقدم إلا أن فيه هاهنا زيادة جيّدة مفيدة].
ترجمه: محمد دشتی (ره)
پرهيز از مهلت دادن هاى خدا
و درود خدا بر او، فرمود: بسا احسان پياپى خدا، گناهكار را گرفتار كند و پرده پوشى خدا او را مغرور سازد، و با ستايش مردم فريب خورد، و خدا هيچ كس را همانند مهلت دادن، مورد آزمايش قرار نداد.
سید رضی گوید: (اين سخن امام عليه السّلام در كلمات گذشته آمده بود، امّا چون در اينجا عبارات زيبا و مفيدى اضافه بر گذشته وجود داشت آن را نقل كردم).
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
و فرمود (ع): چه بسيار كسان كه خداوند در حقشان نيكى كند تا بيازمايدشان و چه بسيار كسان كه چون خداوند گناهانشان پوشيده دارد، مغرور شوند و چه بسيار كسان كه خداوند نام نيكشان را بر زبانها اندازد و فريفته شوند، خداوند كسى را همانند آنكه در نافرمانى مهلتش داد، مورد آزمايش قرار نداده است.
سید رضی گوید: اين سخن پيش از اين گذشت و در اينجا با افزونيهايى نيكو و سودمند مكرر شد.
(تکرار در حكمت 116).
[و فرمود:] بسا كس كه با نيكويى بدو گرفتار گرديده است و بسا مغرور بدانكه گناهش پوشيده است، و بسا كس كه فريب خورد به سخن نيكويى كه در باره او بر زبانها رود، و خدا هيچ كس را نيازمود چون كسى كه او را در زندگى مهلتى بود.
[و اين گفتار پيش از اين گذشت، ليكن اينجا در آن زيادتى است سودمند.]
امام عليه السّلام (در باره آزمايش بندگان) فرموده است:
«كم من مستدرج ...» (تا آخر، اين همان فرمايش صد و دوازدهم است كه ترجمه و شرحش بيان شد).
و سيّد رضىّ «رحمه اللّه» هم فرمايد: اين سخن پيش از اين گذشت جز آنكه در دوباره بيان شدن آن اينجا افزونى است نيكو و سود دهنده (شايد سود دوباره بيان شدن آن اينجا به مناسبت فرمايش بالا باشد كه فرمود: بيوفائى با بيوفايان وفا نمودن با خدا است، و اين يكى از آن اموريست كه خداوند بندگانش را بآنها آزمايش مى فرمايد).
امام عليه السلام فرمود: چه بسيارند كسانى كه به‌وسيله احسان الهى به آن‌ها غافلگير مى‌شوند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آن‌ها مغرور مى‌گردند و براثر تعريف و تمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ‌كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامه نعمت‌ها و ترك عقوبت) نيازموده است. سيّد رضى مى‌گويد: «اين سخن سابقا (در حكمت 116) گذشت جز اين‌كه در اينجا اضافه خوب و مفيدى دارد.