ترجمه حکمت 426 نهج البلاغه
وَ قَالَ (عليه السلام): لَا يَنْبَغِي لِلْعَبْدِ أَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ: الْعَافِيَةِ وَ الْغِنَى؛ بَيْنَا تَرَاهُ مُعَافًى إِذْ سَقِمَ، وَ بَيْنَا تَرَاهُ غَنِيّاً إِذِ افْتَقَرَ.
ترجمه: محمد دشتی (ره)
دو چيز ناپايدار
و درود خدا بر او، فرمود: سزاوار نيست كه بنده خدا به دو خصلت اعتماد كنند: تندرستى، و توانگرى، زيرا در تندرستى ناگاه او را بيمار بينى، و در توانگرى ناگاه او را تهيدست.
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
و فرمود (ع): آدمى را به دو خصلت اعتماد نشايد، يكى تندرستى و يكى توانگرى. چه بسا هنگامى كه او را تندرست مى بينى، بناگاه، بيمار شود و هنگامى كه او را توانگر مى بينى، بناگاه، فقير گردد.
و آن حضرت فرمود: عبد را نسزد كه به دو صفت اعتماد كند: تندرستى و توانگرى، چه اينكه در همان وقت كه او را تندرست بينى ناگهان بيمار مى شود، و آن زمان كه او را توانگر بينى به ناگاه تهيدست مى گردد.
[و فرمود:] بنده را نسزد كه به دو خصلت اطمينان كند: تندرستى و توانگرى. چه آن گاه كه او را تندرست بينى ناگهان بيمار گردد و آن گاه كه توانگرش بينى ناگهان درويش شود.
امام عليه السّلام (در باره تندرستى و دارائى) فرموده است:
بنده را سزاوار نيست كه بدو چيز پشت گرم باشد: تندرستى و دارائى (زيرا) در بين اينكه او را تندرست مى بينى ناگهان بيمار گردد، و در بين اينكه او را دارا و توانگر مى بينى به ناگاه درويش و بى چيز شود.
امام(عليه السلام) فرمود: سزاوار نيست انسان به دو چيز اطمينان پيدا كند: سلامتى و ثروت. چراكه در همان حال كه انسانى را تندرست مى بينى ناگهان بيمار مى شود و در همان حال كه او را ثروتمند مشاهده مى كنى ناگهان فقير و مستمند مى گردد.