ترجمه حکمت 473 نهج البلاغه

او را گفتند: يا امير المؤمنين، چه مى شد كه موى خود خضاب مى كرديد. فرمود: خضاب آرايش است و ما قومى مصيبت زده ايم.

[مرادش وفات رسول الله (صلى الله عليه و آله) بود].

به حضرت گفتند: اى امير مؤمنان، چه مى شد اگر مويت را خضاب مى كردى؟ آن حضرت فرمود: خضاب آرايش است و ما در عزا هستيم.

منظور آن حضرت مصيبت وفات رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله است.

[و او را گفتند: اى امير مؤمنان چه مى شد اگر موى خود را رنگين مى كردى] [فرمود:] رنگ كردن مو آرايش است و ما در سوك به سر مى بريم.

[و از سوك رحلت رسول خدا (ص) را قصد دارد.]

بامام عليه السّلام گفتند: يا امير المؤمنين اگر موى سفيد (ريش) خود را تغيير مى دادى (خضاب و رنگ مى نمودى) بهتر بود، حضرت (در باره خضاب) فرمود:

خضاب زينت و آرايش است و (ليكن) ما گروهى هستيم عزادار و در اندوه.

(سيّد رضىّ «عليه الرّحمة» فرمايد:) حضرت از فرمايش خود (ما در عزا و اندوه هستيم) وفات رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را اراده دارد (و سخنى در باره خضاب در شرح فرمايش هفدهم گذشت).

به حضرت عرض كردند: چه خوب بود محاسن خود را رنگ و خضاب مى كرديد. امام(عليه السلام) در پاسخ فرمود: خضاب و رنگ بستن زينت است ولى ما عزاداريم.

(منظور امام(عليه السلام) رحلت پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) بود).