ترجمه حکمت 107 نهج البلاغه

و فرمود (ع): چه بسا عالمى را كه جهلش از پاى در آورد و حال آنكه، علمش با او بود و سودش نكرد.

و آن حضرت فرمود: بسا دانشمندى كه نادانيش او را به كشتن دهد، در حالى كه دانشش با اوست ولى سودى به او ندهد.

[و فرمود:] بسا دانشمند كه نادانى وى او را از پاى در آورد و دانش او با او بود او را سودى نكرد.

امام عليه السّلام (در زیان جهل به احكام) فرموده است:

بسا عالم (بعلم سحر و حساب و نجوم و هيئت و انساب و مانند آنها) كه (بر اثر اشتغال بآنها از بدست آوردن علم دين باز مانده است و) جهل و نادانيش (بعلم دين كه از ائمّه معصومين عليهم السّلام رسيده است) او را مى كشد (از نيكبختى جاويد بى بهره مى سازد) و علم و دانشى كه با او است او را سود نبخشد.

امام(عليه السلام) فرمود: چه بسيار دانشمندى كه جهلش او را كشته، در حالى كه علمش با اوست; اما به حالش سودى نمى بخشد.