ترجمه حکمت 244 نهج البلاغه

و فرمود (ع): خداى تعالى را در هر نعمتى حقى است، هر كه آن را ادا كند، بر نعمتش بيفزايد و هر كه در اداى آن قصور ورزد، نعمت خدا را در خطر نابودى انداخته.

و آن حضرت فرمود: خداوند را در هر نعمتى حقّى است، هر كس ادا كند نعمتش را افزون كند، و هر كس كوتاهى ورزد خود را در خطر از دست رفتن نعمت قرار دهد.

[و فرمود:] خدا را در هر نعمتى حقى است، هر كه آن حق از عهده برون كند خدا نعمت را بر او افزون كند و آن كه در آن كوتاهى روا دارد خود را در خطر از دست شدن نعمت گزارد.

امام عليه السّلام (در سود سپاسگزارى) فرموده است:

محقّقا خداى تعالى را در هر نعمتى حقّ سپاسى است، پس هر كه آنرا بجا آورد خدا از آن نعمت او را فراوان دهد، و هر كه از بجا آوردن آن حقّ كوتاهى كند خدا آن نعمت را در خطر نابودى و دور شدن اندازد (ناگفته نماند كه حقّ سپاس خدا در هر نعمتى به تناسب آن است مثلا كسيرا كه خدا دولت و جاه بخشيده بايد با ناتوانان همراهى و فروتنى كند، و هر كه را عزيز و ارجمند گردانده بايد خود را ذليل و خوار پندارد، و هر كه را مال و دارائى داده بايد به بيچارگان و مستمندان و خويشان ببخشايد، و هر كه را علم و دانائى عطا فرموده بايد به اهلش ياد دهد).

امام عليه السلام فرمود: خداوند در هر نعمتى حقى دارد. كسى كه حق آن را ادا كند، آن نعمت را بر او افزون مى‌كند و كسى كه در آن كوتاهى نمايد آن نعمت را در خطر زوال قرار مى‌دهد.