ترجمه حکمت 427 نهج البلاغه

و فرمود (ع): هر كه نياز خود را با مؤمنى در ميان نهد، گويى كه با خدا در ميان نهاده است و هر كه حاجت خود را به كافرى برد، گويى كه از خداى گله كرده است.

و آن حضرت فرمود: كسى كه شكوه از حاجت را نزد مؤمن برد انگار نزد خدا برده، و هر كه شكايت به كافر نمايد چنان است كه از خدا شكايت كرده.

[و فرمود:] آن كه حاجت به مؤمن برد چنان است كه حاجت خود به خدا برده و آن كه آن را به كافر برد چنان است كه از خدا شكايت كرده.

امام عليه السّلام (در باره گله از درخواست) فرموده است:

هر كه از حاجت و درخواستى پيش مؤمنى گله نمايد بآن ماند كه گله آنرا نزد خدا برده (زيرا مؤمن دوست خدا است) و هر كه از آن حاجت پيش كافرى گله نمايد بآن ماند كه از خدا گله نموده است (زيرا كافر دشمن خدا است).

امام(عليه السلام) فرمود: كسى كه مشكل و نياز خود را نزد مؤمنى بازگو كند گويا نزد خدا بازگو كرده و كسى كه آن را نزد كافرى بازگو كند گويى از خدا شكايت كرده است.