ترجمه حکمت 123 نهج البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ، وَ طَابَ كَسْبُهُ، وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ، وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ أَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَ لَمْ يُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ.
ترجمه: محمد دشتی (ره)
الگوهاى كامل انسانيّت
و درود خدا بر او، فرمود: خوشا به حال آن كس كه خود را كوچك مى شمارد، و كسب و كار او پاكيزه است، و جانش پاك، و اخلاقش نيكوست، كه مازاد بر مصرف زندگى را در راه خدا بخشش مى كند، و زبان را از زياده گويى باز مى دارد و آزار او به مردم نمى رسد، و سنّت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم او را كفايت كرده، بدعتى در دين خدا نمى گذارد.
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
خوشا به حال كسى كه نفس را به فروتنى وادارد، و كسبش پاك و شايسته و نيتش پسنديده و خلق و خويش نيكو باشد. زيادى مالش را انفاق كند و سركشى زبانش را مهار نمايد و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نيايد و به بدعت نسبتش ندهند.
سید رضی مى گويد: بعضى از اين سخن و سخن پيش از آن را به پيامبر (ص) نسبت داده اند.
و آن حضرت فرمود: خوشا به حال كسى كه نزد خود خوار، و كسبش پاك، و باطنش شايسته، و اخلاقش نيكوست، اضافه مالش را انفاق مى كند، و زبان را از پرگويى حفظ مى نمايد، و شرّش را از مردم دور مى دارد، و اجراى سنّت پيامبر بر او سخت نيايد، و به بدعت گرايى متّهم نشده است.
مؤلف: گروهى از مردم اين كلام و قطعه قبل از اين را به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نسبت داده اند.
[و فرمود:] خوشا آن كه خود را خوار انگاشت، و كسبى پاكيزه داشت، و نهادش را از بدى بپرداخت، و خوى خود را نيكو ساخت و زيادت مالش را بخشيد و زبان را از فزون گويى دركشيد، و شرّ خود را به مردم نرساند و سنّت او را كافى بود، و خود را به بدعت منسوب نگرداند.
[مى گويم بعضى اين فقره و آن را كه پيش از آن است به رسول خدا (ص) نسبت داده اند.]
خوشا كسيكه نفسش رام گشت (فروتنى پيشه نمود) و عمل و كردارش پاك و شايسته، و نيّتش (اعتقاداتش) پسنديده، و خويش نيكو بود، و فزونى از مال و دارائيش را (در راه خدا به مستمندان) انفاق نمود، و پر گوئى را از زبانش نگاه داشت (بيجا نگفت) و بديش را از مردم دور گردانيد (آزار نرسانيد) و سنّت (روش پيغمبر اكرم) بر او سخت نيامد، و به بدعت نسبت داده نشد.
(سيّد رضىّ «عليه الرّحمة» فرمايد:) مى گويم: بعضى از مردم اين سخن و همچنين سخن پيش از آنرا به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نسبت مى دهند.
امام عليه السلام فرمود: خوشا به حال كسى كه در نزد خود كوچك (و متواضع) است (و در نظر مردم بزرگ وعزيز) و كسى كه كسب و كار او طيّب و حلال باشد و باطنش پاك و صالح، كسى كه اخلاق او نيكو باشد و اموال اضافى خود را در راه خدا انفاق كند و كسى كه سخنان زائد زبانش را نگه مى‌دارد و آزار او به مردم نمى‌رسد و آن كس كه سنت براى او كافى است و بدعتى از او سر نمى‌زند.
مرحوم سيّد رضى مى‌گويد: بعضى از مردم اين كلام حكمت‌آميز و همچنين كلامى را كه قبل از آن است به رسول خدا صلي الله عليه وآله نسبت داده‌اند.