ترجمه حکمت 159 نهج البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ التُّهَمَةِ، فَلَا يَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَ.
ترجمه: محمد دشتی (ره)
پرهيز از مواضع اتّهام
و درود خدا بر او، فرمود: كسى كه خود را در جايگاه تهمت قرار داد، نبايد جز خود را نكوهش كند.
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
و فرمود (ع): هر كه به جاهايى رود كه تهمت انگيز است، نبايد كسى را كه به او بدگمان شده است، ملامت كند.
و آن حضرت فرمود: آن كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد نبايد بد گمان به خويش را سرزنش نمايد.
[و فرمود:] آن كه خود را در جاهايى كه موجب بدگمانى است نهاد، آن را كه گمان بد بدو برد سرزنش مكناد.
امام عليه السّلام (در پرهيز از جاهاى تهمت) فرموده است:
هر كه به جاهاى تهمت و بدگمانى برود بد گمان بخود را نبايد سرزنش نمايد (زيرا خود سبب شده كه باو گمان بد برند).
امام(عليه السلام) فرمود: كسى كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد نبايد كسى را ملامت كند كه به او سوء ظن پيدا مى كند (بلكه بايد خود را سرزنش كند كه اسباب سوء ظن را فراهم كرده است).