ترجمه حکمت 333 نهج البلاغه
وَ قَالَ (عليه السلام) فِي صِفَةِ الْمُؤْمِنِ:
الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ، أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً، يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ، طَوِيلٌ غَمُّهُ، بَعِيدٌ هَمُّهُ، كَثِيرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ، شَكُورٌ صَبُورٌ، مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ، ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ، سَهْلُ الْخَلِيقَةِ، لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ، نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.
ترجمه: محمد دشتی (ره)
روانشناسى مؤمن
و درود خدا بر او، (در توصيف مؤمن فرمود):
شادى مؤمن در چهره او، و اندوه وى در دلش پنهان است.
سينه اش از هر چيزى فراخ تر، و نفس او از هر چيزى خوارتر است.
برترى جويى را زشت، و رياكارى را دشمن مى شمارد.
اندوه او طولانى، و همّت او بلند است، سكوتش فراوان، و وقت او با كار گرفته است، شكرگزار و شكيبا و ژرف انديش است.
از كسى درخواست ندارد و نرم خو و فروتن است، نفس او از سنگ خارا سخت تر امّا در ديندارى از بنده خوارتر است.
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
در صفت مؤمن چنين فرمود: مؤمن را شادمانى در چهره است و اندوه در دل حوصله اش از همه بيش است و نفسش از همه خوارتر. برترى جويى را خوش ندارد و از خودنمايى بيزار است.
اندوهش بسيار و همتش بلند و خاموشيش دراز و وقتش مشغول است. مؤمن صبور و شكرگزار است، همواره در انديشه است و در اظهار نياز امساك كند. نرمخوى و نرم رفتار است. نفسش از صخره سخت تر است، در عين حال، خود را از بردگان كمتر مى گيرد.
و آن حضرت در وصف مؤمن فرمود: شادى مؤمن در چهره اش، و اندوهش در دل اوست. از نظر تحمّل وسيع ترين موجود، و از نظر اخلاق متواضع ترين مخلوق است.
برترى را خوش ندارد، و خودنمايى را دشمن دارد.
اندوهش طولانى، و همّتش دور دست، و سكوتش بسيار، و وقتش مشغول، و سپاس و شكيبايى اش فوق العاده، و غرق در فكرت خويش، و نسبت به اظهار حاجت بخيل است، اخلاقش سهل و آرام، و بر خوردش هموار و نرم، و وجودش در امر دين از سنگ سخت تر، و نزد حق از برده ذليل تر است.
[در صفت مؤمن فرمود:] شادمانى مؤمن در رخسار اوست و اندوه وى در دلش. سينه او هرچه فراخ تر است و نفس وى هرچه خوارتر. برترى جستن را خوش نمى دارد، و شنواندن نيكى خود را به ديگران دشمن مى شمارد.
اندوهش دراز است، همتش فراز. خاموشى اش بسيار است، اوقاتش گرفتار، سپاسگزار است، شكيبايى پيشه است، فرو رفته در انديشه است، نياز خود به كس نگويد، خوى آرام دارد، راه نرمى پويد. نفس او سخت تر از سنگ خارا -در راه ديندارى- و او خوارتر از بنده -در فروتنى و بى آزارى-.
امام عليه السّلام در وصف مؤمن فرموده است:
1- مؤمن شاديش در رخسار و اندوهش در دل است، سينه اش از هر چيز گشاده تر (بردباريش در سختيها بى اندازه) است، و نفسش از هر چيز خوارتر (فروتنيش بسيار) از سركشى بدش مى آيد، و رئاء و خود نمائى را دشمن دارد،
2- اندوه او (براى پايان كارش) دراز، همّت و كوشش (در كارهاى شايسته) بلند است (بر اثر فكر و انديشه) خاموشيش بسيار، وقتش (بطاعت و بندگى) مشغول و گرفته (نعمتهاى خدا را) سپاسگزار (و در بلاها و سختيها) بيشمار شكيبا است، در فكر و انديشه اش (در بندگى و پايان كار) فرو رفته، به درخواست خود (از ديگرى) بخل مى ورزد (اظهار حاجت نمى نمايد) خوى او هموار، طبيعتش نرم است (متكبّر و گردن كش و سختگير نيست)
3- نفس او از سنگ محكم سختتر (در راه دين دلير) است در حاليكه او از بنده خوارتر (تواضع و فروتنيش نسبت بهمه بسيار) است.
امام عليه السلام درباره صفات مؤمن فرمود: انسان باايمان شادى اش در چهره و اندوهش در درون قلب اوست، سينه اش از هرچيز، گشاده تر و هوسهاى نفسانى اش از هرچيز خوارتر (و تسليمتر) است، از برترى جويى بيزار و از رياكارى متنفر است، اندوهش طولانى و همتش بلند، سكوتش بسيار و تمام وقتش مشغول است، شكرگزار و صبور، بسيار ژرف انديش است و دست حاجت به سوى كسى دراز نمى كند، طبيعتش آسان (و سختگيرى در كار او نيست) و برخوردش با ديگران توأم با نرمش است، دلش از سنگ خارا (در برابر حوادث سخت و دشمنان خطرناك) محكمتر و سختتر و (در پيشگاه خدا) از بَرده تسليم تر است.