ترجمه حکمت 406 نهج البلاغه

و فرمود (ع): چه نيكوست فروتنى توانگران در برابر بينوايان، براى به دست آوردن خشنودى خداوند، و نيكوتر از آن، مناعت بينوايان است در برابر توانگران به سبب توكلى كه بر خداى دارند.

و آن حضرت فرمود: چه نيكوست فروتنى توانگران براى تهيدستان به جهت به دست آوردن رحمت خدا و بهتر از آن بزرگ منشى تهيدستان است با توانگران به خاطر تكيه كردن بر خدا.

[و فرمود:] چه نيكوست فروتنى توانگران برابر مستمندان براى به دست آوردن آنچه نزد خداست، و نيكوتر از آن بزرگ منشى مستمندان به اعتماد بر خدا برابر اغنياست.

امام عليه السّلام (در ترغيب به توكّل و اعتماد بخدا) فرموده است:

چه نيكو است فروتنى توانگران با درويشان براى بدست آوردن پاداشى كه نزد خدا مى باشد، و نيكوتر از آن بى اعتنائى و سرفرازى درويشان است با توانگران بجهت اعتماد بخدا (چون اين كار بزرگترين دليل است بر كمال يقين و باور بخدا، زيرا بسبب سرفرازى خود با توانگر طمع و آز بغير خدا و خوف و ترس از غير او را از بين برده و در نوميدى سخت شكيبا گشته و هيچيك از اينها در فروتنى توانگر نيست).

امام(عليه السلام) فرمود: چـه زيباسـت تواضع و فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا، براى رسيدن به پاداش هاى الهى، و از آن بهتر بى اعتنايى و بزرگ منشى مستمندان است در برابر اغنيا براى توكل بر خدا.