ترجمه حکمت 411 نهج البلاغه

و فرمود (ع): با كسى كه تو را سخن گفتن آموخته، بتندى سخن مگوى و با كسى كه سخنت را استوارى بخشيده، اظهار بلاغت منماى.

و آن حضرت فرمود: تيزى زبانت را عليه كسى كه سخن به تو آموخت، و بلاغت گفتارت را بر ضدّ كسى كه گفتارت را به صواب آورد به كار مگير.

[و فرمود:] بدان كس كه تو را سخن آموخت به تندى سخن مگوى و با كسى كه گفتارت را نيكو گرداند راه بلاغتگويى مپوى.

امام عليه السّلام (در ترغيب باحترام نمودن بمعلّم و آموزگار) فرموده است:

تيزى زبانت را بكسيكه ترا گويا كرده (آموخته) و استوارى گفتارت را بكسيكه ترا (در گفتار) براه راست راهنمائى نموده نگردان (و شايد مراد چنين باشد: تندى زبان و استوارى گفتارت را بر «زيان دين» خدا كه ترا گويا كرده و براه راست «بوسيله پيغمبر اكرم» راهنمائى نموده بكار مبر، زيرا بسيار زشت است كه بكسى شمشيرى دهند تا دشمن را دفع نمايد و با همان شمشير دهنده را بكشد).

امام(عليه السلام) فرمود: تندى و تيزى زبانت را بر ضد كسى كه سخن گفتن را به تو آموخته به كار مگير و (نيز) بلاغت سخنت را بر ضد كسى كه سخنورى به تو آموخت صرف مكن.