ترجمه حکمت 452 نهج البلاغه

و فرمود (ع): توانگرى و تهى دستى پس از عرضه داشتن كردار است به خداى تعالى.

و آن حضرت فرمود: توانگرى و تهيدستى پس از عرضه اعمال بر خدا معلوم مى گردد.

[و فرمود:] توانگرى و درويشى آن گاه آشكار شود -كه در قيامت- عرضه بر كردگار شود.

امام عليه السّلام (در باره توانگرى و بى چيزى حقيقىّ) فرموده است:

توانگرى و بى چيزى پس از بيان حال و نمودن كردار است (در روز قيامت) بر خدا (توانگر حقيقىّ كسى است كه روز رستخيز پاداش الهىّ و بهشت جاويد بهره او گردد، و بينواى حقيقىّ كسى است كه در آنروز بعذاب و كيفر خدا گرفتار باشد).

امام(عليه السلام) فرمود: غنا وفقر آن گاه آشكار مى شود كه اعمال (انسان ها) به پيشگاه خدا عرضه شود.