ترجمه حکمت 453 نهج البلاغه

و فرمود (ع): زبير همواره يكى از ما اهل بيت بود تا پسر ناميمون او عبد الله به جوانى رسيد.

و آن حضرت فرمود: زبير همواره مردى از ما اهل بيت بود تا زمانى كه فرزند شومش عبد اللّه رشد كرد.

[و فرمود:] زبير پيوسته خود را از ما به حساب مى داشت تا آنكه فرزند نافرخنده اش عبد اللّه پا به جوانى گذاشت.

امام عليه السّلام (در نكوهش عبد اللّه ابن زبير) فرموده است:

همواره زبير مردى از (خويشان) ما اهل بيت بود تا وقتى كه پسر شؤم او عبد اللّه پديد آمد (عبد اللّه خويشاوندى را با ما بريد زيرا او اگر چه از اصحاب رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بود ولى بعد از آن حضرت زنديق گشت يعنى در باطن كافر گرديده و آشكارا اظهار ايمان مى نمود چنانكه مرحوم مامقانىّ در كتاب تنقيح المقال فرموده، و از مرحوم مجلسىّ است در كتاب بحار الأنوار: عبد اللّه ابن زبير بنى هاشم را دشمن مى داشت، و علىّ عليه السّلام را لعن نموده دشنام مى داد، خلاصه اين فرمايش را كه نويسندگان سنّى و شيعه در كتابهاشان نقل نموده اند در نسخ نهج البلاغه نيست ما آنرا از نسخه ابن ابى الحديد نقل نموديم).

امام(عليه السلام) فرمود: زبير همواره از ما اهل بيت (و از ياران خاص ما) بود تا آن كه فرزند شومش عبدالله نشو و نما كرد (و پدر را گمراه ساخت).