ترجمه حکمت 468 نهج البلاغه
وَ قَالَ (عليه السلام): يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ عَضُوضٌ، يَعَضُّ الْمُوسِرُ فِيهِ عَلَى مَا فِي يَدَيْهِ وَ لَمْ يُؤْمَرْ بِذَلِكَ، قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ "وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ"؛ تَنْهَدُ فِيهِ الْأَشْرَارُ وَ تُسْتَذَلُّ الْأَخْيَارُ وَ يُبَايِعُ الْمُضْطَرُّونَ، وَ قَدْ نَهَى رَسُولُ اللَّهِ (صلى الله عليه وآله وسلم) عَنْ بَيْعِ الْمُضْطَرِّينَ.
ترجمه: محمد دشتی (ره)
مسؤوليّت سرمايه دارى
و درود خدا بر او، فرمود: مردم را روزگارى دشوار در پيش است كه توانگر اموال خود را سخت نگهدارد، در صورتى كه به بخل ورزى فرمان داده نشد. خداى سبحان فرمود: «بخشش ميان خود را فراموش نكنيد».
بدان در آن روزگار، بلند مقام، و نيكان خوار گردند، و با درماندگان به ناچارى خريد و فروش مى كنند در حالى كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از معامله با درماندگان نهى فرموده.
ترجمه ها
لطفاً برای انتخاب یک ترجمه، برروی نام مترجم کلیک کنید.
و فرمود (ع): بر مردم روزگارى مى آيد، سخت گزنده كه توانگر از شدت بخل، مال خود را به دندان نگه مى دارد، و حال آنكه او را چنين نفرموده اند. خداى سبحان، مى فرمايد: «بخشندگى را ميان خود فراموش مكنيد.»
در آن روزگاران، بدان بلند پايه شوند و نيكان خوار گردند و با درماندگانى كه از خريدن يا فروختن چيزى ناچارند، معامله كنند. و حال آنكه رسول الله (صلى الله عليه و آله) معاملت با چنين كسان را در حالت اضطرار منع فرموده است.
و آن حضرت فرمود: بر مردم زمانى رسد بسيار سخت، كه توانگران در آن زمان از آنچه در دست دارند انفاق نكنند در حالى كه به نگاه دارى مال امر نشده اند، خداوند سبحان فرموده: «احسان بين خود را فراموش نكنيد».
در آن زمان بدكاران بلند مرتبه، و خوبان خوار مى شوند، تهيدستان هستى خود را از روى ناچارى به قيمت اندك مى فروشند (و توانگران مى خرند) در حالى كه پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله از چنين خريد و فروشى منع كرده.
[و فرمود:] مردمان را روزگارى رسد بس دشوار، توانگر در آن روز آنچه را در دست دارد سخت نگاهدارد و او را چنين نفرموده اند. خداى سبحان فرمايد «بخشش ميان خود را فراموش مكنيد.»
بدان در آن روزگار بلند مقدار شوند و نيكوان خوار، و خريد و فروخت كنند با درماندگان به ناچار و رسول خدا فرموده است با درماندگان معاملت مكنيد از روى اضطرار.
امام عليه السّلام (در پيشآمدهاى ناروا) فرموده است:
1- مى آيد بر مردم روزگار بسيار گزنده (دشوار) كه در آن توانگر بر آنچه در دو دست او است مى گزد (بمال و دارائى بخل ورزيده آنرا در راه خدا نمى دهد) و باين كار امر كرده نشده است، خداوند سبحان (در قرآن كريم سوره 2 آیه 237) فرموده: «وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ» يعنى فضل و احسان خدا را بين خود فراموش ننمائيد (بيكديگر كمك كنيد)
2- در آن روزگار بد كاران برخاسته گردن مى كشند، و نيكوكاران بيچاره و خوار شوند، و با درماندگان خريد و فروش كنند (بآنها گران فروخته و از آنان ارزان خرند)
3- و رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از فروختن (طعام) به درماندگان (يا داد و ستد با آنها) منع نموده است (چون بايد بآنان كمك كرد، يا با آنها چنان معامله و خريد و فروش نمود كه با آنكه درمانده و بيچاره نيست معامله مى نمايند).
امام عليه السلام فرمود: زمانى بر مردم فرا مى رسد كه ثروتمندان بر آنچه در دست دارند دندان مى فشارند در حالى كه چنين دستورى به آنها داده نشده است (بلكه به عكس) خداوند سبحان مى فرمايد: «احسان و بخشش را در ميان خود فراموش نكنيد» (و در آن زمان) اشرار و بدان بر مردم مسلط مى شوند و نيكان و پاكان را خوار مى كنند و مردم بينوا هستى خود را از روى اضطرار (به قيمت كم) مى فروشند در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از چنين معامله اى نهى فرموده است.